افزایش کیفیت تعامل انسان و ربات موجب پیدایش دستگاه های جدید در حوزه توانبخشی شده است. تطابق مکانیزم با مشخصه های فیزیکی انسان می تواند تعامل ایمن و کارآمد بین کاربر و ربات ایجاد کند. توجه به تغییرات سختی مفاصل در طول حرکت در ایجاد احساس راحتی برای بیمار و موفقیت برنامه توانبخشی بسیار موثر است. در این مقاله یک ربات محرک کابلی به عنوان ابزاری جدید در زمینه توانبخشی، با هدف ایجاد بیشترین تطابق با عملکرد آرنج انسان، معرفی می شود. به علاوه در طراحی ربات توانبخشی آرنج مزایایی چون ارزان و سبک بودن، ایجاد حرکت هموار، کاهش ابعاد موتورهای محرک در نظر گرفته شده است. در این مقاله روابط حاکم بر سیستم با محوریت مساله سختی بیان شده است. ارتباط میان پارامترهای توصیف کننده رفتار دینامیک مکانیزم با حرکت های نوسانی آرنج بررسی شده ودر نمونه ساخته شده در مورد آزمایش قرار گرفته است. در آزمایش های انجام شده، مسیر و دامنه حرکت ربات مطابق با برنامه های توانبخشی آرنج طراحی شده است. چنین مکانیزمی به علت شبیه سازی رفتار آرنج انسان می تواند کاربرد های گسترده ای در حوزه پزشکی رباتیک داشته باشد.

مقدمه: از جمله عوارض بیماری پارکینسون سفتی طی حرکت غیرفعال می باشد. در حال حاضر یکی از شاخص های تعیین پیشرفت این بیماری اندازه گیری کلینیکی سفتی بر اساس معیار کیفی UPDRS میباشد. طبیعت کیفی این روش موجب دخالت نظر شخص پزشک در اندازه گیری می باشد لذا ابداع روشی استاندارد که دارای شاخص های کمی باشد، ضروری بنظر می رسد.مواد و روشها: در تحقیق حاضر با ساخت دستگاهی برای اندازه گیری کمی پارامترهای بیومکانیکی دخیل در سفتی و نیز محدوده حرکت مفصل آرنج، ارتباط بین پارامترها و میزان پیشرفت بیماری بررسی گردیده است. این اندازه گیری ها برای دو گروه بیمار (مشتمل بر 41 نفر) و شاهد (مشتمل بر 11 نفر) انجام گردیده است. برای استخراج شاخص های تحقیق از نرم افزار Matlab و برای انجام بررسی های آماری از نرم افزار Spss استفاده شده است. نتایج: گرچه در هر یک از شاخص های ویسکوز و الاستیک تفاوت در گروه های شاهد و بیماران معنی دار میباشد، ولی همبستگی بین معیار کمی UPDRS با شاخص های ویسکوز بیشتر می باشد r=0.860) در مورد شاخص ویسکوز نرمال شده). محدوده حرکت به عنوان یک شاخص مستقل با درجه بیماری همبستگی ضعیفی دارد (r=-0.326).بحث و نتیجه گیری: با بررسی نتایج تحقیق مشخص گردید که مشخصه ویسکوز برای تعیین درجه بیماری به مشخصه الاستیک ارجح می باشد. با انجام آزمایشهای بیشتر و بررسی بر روی هر یک از شاخص ها در بخش های مختلف از محدوده حرکتی بیماران، روش بکار رفته در این تحقیق ممکن است منجر به ابداع شیوه کمی استاندارد در تعیین پیشرفت بیماری پارکینسون گردد.

هدف: هدف این تحقیق بهینه کردن حرکت توانبخشی اکستنشن و فلکشن مفصل آرنج، از لحاظ اتلاف انرژی و صدمات ناشی از تنش های وارده از طرف تجهیزات حرکتی به مفاصل و اندام های درگیر در حرکت، با استفاده از بررسی تغییرات خواص ویسکوالاستیک در انجام حرکت مورد نظر، به ازای تغییر سرعت انجام حرکت بود.روش بررسی: در این مطالعه کاربردی جمعیت آماری مختصر به 5 نفر مرد سالم بدون هیچگونه سابقه و مشکل در سیستم عصبی - عضلانی و با لحاظ کردن شاخص توده بدنی بود. بر روی این افراد تست (CPM) گشتاور پسیو توسط دستگاه ایزوکینتیک سایبکس (CYBEX) در حرکت اکستنشن و فلکشن مفصل آرنج در 4 سرعت متفاوت (45، 75، 15، 12) در 5 سیکل متوالی در دامنه حرکتی 0 تا 130 درجه، بر روی دست چپ هر فرد انجام شد و سپس اطلاعات بدست آمده از تست های انجام شده برای تحلیل و آنالیز، وارد نرم افزار ریاضی و تحلیلی (MATLAB) شد. به منظور مدل سازی حرکت و بررسی اثر خواص ویسکوالاستیک در حرکت مورد نظر و همچنین محاسبه پارامترهای بیومکانیکی از منحنی های گشتاور پسیو به دست آمده از آزمایش ها، از یک مدل مکانیکی ویسکوالاستیک پسیو سه المانی استفاده شد و برای استخراج ضرایب ویسکوز و الاستیک مدل، روابط ریاضی مدل مربوطه را با منحنی های گشتاور پسیو فیت کردیم.یافته ها: افزایش میزان سرعت حرکت باعث افزایش میزان پارامتر های بیومکانیکی کار، هیسترسیس و ضرایب الاستیک، کاهش ضریب ویسکوز، افزایش میزان اتلاف انرژی و افزایش مقاومت المان های ویسکوز شد. همچنین پاسخ مدل مکانیکی، بیانگر سازگاری عملکرد مدل مورد نظر با عملکرد مکانیکی اندام های درگیر در طول حرکت بود.نتیجه گیری: نتیجه این تحقیق حاکی از انجام حرکات توانبخشی در سرعت های پایین و استفاده از تجهیزات توانبخشی با نیروی مقاوم ویسکوالاستیک به منظور بهینه کردن حرکت و کاهش صدمات وارده در بافت ها و مفاصل درگیر بود.

زمینه و هدف: به منظور بررسی عواملی مانند سفتی عضلانی و سفتی مفاصل تحقیقات متعددی انجام شده است که خواص مکانیکی ویسکوالاستیک اندام مورد نظر طی انجام حرکت مفصلی مورد بررسی قرار گرفته اند. در این تحقیق هدف بررسی خواص ویسکوالاستیک گشتاور غیرفعال اندازه گیری شده در حین حرکت اکستنشن و فلکشن مفصل آرنج و پیدا کردن یک رابطه بیانگر رابطه گشتاور - جابه جایی برای گشتاور مورد نظر بود.روش کار: مطالعه حاضر از نوع تحلیلی و توصیفی بوده و جمعیت آماری مختصر به 5 نفر با معیار شاخص توده بدنی بود. بر روی این افراد تست گشتاور غیرفعال توسط دستگاه ایزوکینتیک سایبکس در اکستنشن و فلکشن مفصل آرنج در 4 سرعت متفاوت در 5 سیکل متوالی در دامنه حرکتی 0 تا 130 درجه انجام شد و اطلاعات به دست آمده برای تحلیل و آنالیز، وارد نرم افزار (MATLAB) شد.یافته ها: پس از بررسی منحنی های گشتاور - زاویه به دست آمده، مشاهده شد که با افزایش سرعت حرکت، در ابتدا و انتهای دامنه حرکتی، منحنی گشتاور دارای شیب بیشتری نسبت به ناحیه میانی در طول دامنه حرکتی بوده و مشاهده شد که منحنی های مربوطه از لحاظ تغییرات در طول دامنه حرکتی از ابتدا تا انتها دارای سه شیب ابتدایی، میانی و انتهایی بودند.نتیجه گیری: وابستگی خواص ویسکوز و الاستیک، به جابه جایی و سرعت در سیستم عضله - تاندون و غیرخطی بودن این وابستگی نتیجه شد. از این تحقیق این نتیجه به دست آمد که با ساده سازی و با فرض روابط و عملکرد خطی نسبت به خواص ویسکوز و الاستیک برای بافت های درگیر در حرکت و با فرض مستقل بودن ضریب ویسکوز از جابه جایی، می توان روابط ریاضی برای گشتاور اعمال شده و جابه جایی برای این بافت ها به دست آورد و عملکرد مکانیکی آن ها را پیش بینی و آنالیز کرد.

زمینه و هدف مفصل آرنج شامل سه استخوان است که ممکن است از جای خود جدا شده و باعث دررفتگی آرنج شوند. هدف این مطالعه بررسی علل دررفتگی مفصل آرنج در منطقه کندز افغانستان به قصد کاهش بروز موارد آن از طریق اطلاع رسانی به مردم و گفتگو در این زمینه با دولت بود. روش این مطالعه موردی آینده نگر در یک بیمارستان منطقه ای در ولایت کندز افغانستان طراحی شد تا علل و تعداد دررفتگی های مفصل آرنج را از ابتدا تا پایان سال 2021 بررسی کند. جامعه آماری مطالعه شامل 23 بیمار بالای پنج سال بود. داده ها به صفحه گسترده وارد شد و در نرم افزار SPSS مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج از 23 بیمار بررسی شده، 18 نفر (78%) مرد، 5 نفر (22%) زن، 14 نفر بین 10 تا 30 سال داشتند و 15 نفر (66%) باشنده (ساکن) ولایت کندز بودند. 10 مورد (43%) از دررفتگی مفصل آرنج ناشی از سقوط از ارتفاع، 6 مورد (26%) تصادف جاده ای، 5 مورد (22%) صدمات ورزشی و 2 (9%) نزاع خانوادگی بود. نوع دررفتگی ها شامل دررفتگی خلفی 19 مورد (84%)، دررفتگی قدامی 4 مورد (1%)، دررفتگی جانبی 4 مورد (1%)، دررفتگی خلفی باز همراه با شکستگی 4 مورد (1%) و دررفتگی پیچیده خلفی نزدیک به 4 مورد (1%) بود. در 61 درصد موارد، آرنج دست راست دررفته بود. 21 مورد دررفتگی آرنج بدون عمل جراحی و 2 مورد (8%) با عمل جراحی درمان شدند. در این 21 مورد (92%) هیچ عارضه ای وجود نداشت، 1 نفر (4%) میوزیت استخوانی و در 1 نفر (4%) که دررفتگی توسط شکسته بند محلی درمان شده بود، آرنج به صورت دررفته باقی مانده بود. نتیجه گیری: شایع ترین علل دررفتگی آرنج سقوط از ارتفاع و تصادفات جاده ای و شایع ترین نوع دررفتگی، دررفتگی خلفی جانبی بود.

هدف مطالعه حاضر بررسی اثرات کینزیوتیپ تسهیلی و مهاری بر فعالیت و خستگی عضلات فلکسور آرنج بود. 17 آزمودنی فعال به صورت داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. هر آزمودنی پروتکل خستگی را طی شرایط کینزیوتیپ مهاری، تسهیلی و پلاسبو اجرا کرد و فعالیت الکترومایوگرافی عضلات دوسربازویی و بازویی زنداعلایی حین اجرای پروتکل ثبت شد. برای محاسبه ی میزان فعالیت عضلات قبل و بعد از پروتکل خستگی و نرخ خستگی به ترتیب از جذر میانگین مربعات (RMS) و شیب میانه فرکانسی سیگنال الکترومایوگرافی استفاده شد. نتایج نشان داد تنها اثر زمان بر فعالیت عضلانی معنادار بود و اثر کینزیوتیپ بر فعالیت عضلانی و نرخ خستگی عضلانی معنادار نبود. یافته ها نشان میدهد، فعالیت عضلات در شرایط خستگی افزایش می یابد، اما تکنیک های مختلف کینزیوتیپ قادر نیستند در شرایط عادی یا خستگی، اثر معناداری بر میزان فعالیت عضلانی بگذارند؛ همچنین این تکنیک ها نمی توانند با تسهیل یا مهار فعالیت عضلانی، زمان وقوع خستگی را تغییر دهد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

پژوهش حاضر به منظور بررسی و مقایسۀ اثربخشی خودگفتاری آموزشی، انگیزشی و انتخابی بر انگیزه درونی و دقت آزمون حس وضعیت مفصل آرنج انجام گردید. پژوهش به صورت یک طرح درون گروهی کانتِربالانس شده به روش نیمه تجربی و با هدف کاربردی اجرا گردید. پانزده دانشجوی دختر دانشگاه شهید بهشتی به صورت در دسترس به عنوان نمونۀ پژوهش انتخاب شدند. شرکت کنندگان در یک طرح اندازه گیری مکرر با چهار مرحله کنترل، خودگفتاری آموزشی، انگیزشی و انتخابی مشارکت داشتند که در هر مرحله 40 کوشش آزمون حس وضعیت مفصل را به منظور بازسازی فعال زاویۀ 90º مفصل آرنج از طریق دستگاه دینامومتر ایزوکنتیک بایودکس انجام دادند. پس از اتمام هر مرحله، شرکت کنندگان پرسش نامه انگیزش درونی و فرم بررسی دستکاری را تکمیل نمودند. هرچند نتایج افزایش انگیزه درونی در مرحله خودگفتاری انتخابی را نسبت به مراحل دیگر نشان داد اما کاهش خطای مطلق در آزمون حس وضعیت مفصل آرنج در مراحل خودگفتاری آموزشی، انگیزشی و انتخابی به طور مشابه مشاهده شد. این یافته ها از خودگفتاری آموزشی و انگیزشی به عنوان راهبردی هایی کارآمد در بهبود عملکرد حس وضعیت مفصل حمایت می کنند که با مدل ارتباط خودگفتاری-عملکرد، مدل ویژۀ ورزش خودگفتاری و مدل مکانیسم خودگفتاری که اثربخشی انواع خودگفتاری بر عملکرد را تأیید می کنند، همسو هستند.

هدف: هدف مطالعه حاضر بررسی اثر آنی تمرینات زنجیره حرکتی باز و بسته بر حس عمقی آرنج دختران والیبالیست سالم بوده است. مواد و روش ها: چهل و پنج دختر نوجوان والیبالیست در این مطالعه شرکت کردند. آن ها به صورت تصادفی به سه گروه زنجیره حرکتی باز، زنجیره حرکتی بسته و گروه بدون تمرین (کنترل) تقسیم شدند. حس وضعیت مفصل آرنج در زاویه 30 درجه فلکشن به کمک سیستمی متشکل از مارکرهای پوستی، عکس برداری دیجیتال ارزیابی شد. خطای مطلق بازسازی با استفاده از نرم افزار اتوکد، قبل و بعد از انجام تمرینات محاسبه شد. یافته ها: میانگین خطای مطلق بازسازی زاویه، قبل از تمرینات بین سه گروه اختلاف معنی داری نداشت (412/0=P). با این وجود، اختلاف معنی دار در خطای مطلق بازسازی، بین گروه ها پس از انجام تمرینات دیده شد (042/0=P) که همراه با اختلاف خطای مطلق بیش تر در مقایسه دو گروه زنجیره حرکتی باز و گروه کنترل (012/0=P) بود. نتیجه گیری: اگر چه هر دو دسته تمرینات زنجیره حرکتی باز و بسته بر دقت حس عمقی مفصل آرنج تاثیرگذار بودند، چنین به نظر می رسد که انجام تمرینات زنجیره حرکتی باز در ارتقای دقت حس عمقی مفصل آرنج موثرترند و شاید بتوان آن را روش بهتری برای کاهش آسیب های ورزشی در اندام فوقانی والیبالیست ها معرفی کرد.